27 Dicembre 2014

Ël presepio veuid

A-i mancava nen n’ora a la mesaneuit, che tuti a son resta ambajà: la cita statua dël Bambin a-i era pì nen!

Don Meco a l’ha ’n bel dì dë sté tranquij e avèj calma, giumai le catechiste, con a còl ël bolvers ch’a-i riva ant j’ocasion vajante, a l’han tòst butà tuti a l’erta.
E piror còsa ch’as fà?
Andene a caté un-a neuva? Tròp tard. Ij negòssi a son giumai sarà e peui trovene un-a gròssa come na masnà a l’é nen bon fé ’d sicura.
Ampërmuela dal parco ëd la paròchia pen-a pì an là? Tant a l’é prové.
«Don Giusèp, a l’é nen che për asar a l’ha na statua d’avans dël Bambin da prëstene?»
«Am dëspias ëd cheur. I n’oma mach un-a sola. E i la dovroma noi…»
Le monie dël convent ëd santa Lussìa?
Nò ’d sicura, belavans a son tròp leugn. I podoma nen fejla për mesaneuit.
Antant la coral a séguita a prové: astro del ciel, adeste fideles, gloria gloria… Le masnà a fan ciadel an sacrëstìa. Ij pastor an prima fila për la procession. E don Meco?
Da cand ch’a son tuti con ij cavèj drit për serché na quadra, pì gnun a l’ha vistlo an gir.
Passiensa perde ël bambin («tut al pì – a l’avìa dit una mare ëd cole ch’a san sempe rangé la frità – i podoma buté ’n cicciobello!»); ma perde ëdcò ’l parco a l’é pròpi tròp.
Ël cioché, sensa remission, a son-a óndes ore.
A-i dovrìa anandiesse la vijà. Gia-che, ma come?
Ël diretor ëd la coral a taja curt e a dà le drite për parte: anans con ij cant, le poesìe dij matòt, doi sàut ëd dansa dle tòte dla cresima, un tòch ëd Tonino Bello ch’a va sèmpe bin.
Óndes e mesa. Nen ëd neuv. Né bambin, né parco.
«A rëspond manch al telefonin… a-j sarà mia capitaje quàich maleur?». Ël sagrin ëd cola situassion a taca a fesse grand ant la gent ch’a borava ij banch ant la cesa.
«S’a riva nen i tornoma a ca? I stoma sì? Còsa as fà?»
Mesa neuit meno ’n quart. La coral a la men-a longa con le canson ëd Natal a sëddes quartin-e a prun.
Des minute a mesa neuit. Ël bordel pì che ciàir ëd la Panda ëd don Meco, as fà sente.
Le catechiste a coro ant la cort ëd l’oratòri come ’d fusëtte ’d carlevé. E varda lì. Don Meco a cala da la vitura. Con chiel una tòta mnùa ch’a smija scasi a la madòna. An brass a ten un fagòt ëd na masnà.
Ant un pa nen ij tre a l’han ëschivià le catechiste an sle spin-e e a son anfilasse an canònica. Ma nen pro an pressa.
«Ma cola-lì elo nen la Romin-a?»
«Chi? La fija dla Miclin-a?»
«Pròpri cola… che bruta stòria. Gravia a sëddes ani».
«Ma cola ch’a fasìa l’animatris?»
«I na son sicura!»
«E ’l pare?»
«Va a savèj … col cabassin a l’é andasne chissà ’nté».
«I chërdìa ch’a l’avèjssa pa tnù la masnà. Parèj a l’ero le vos ch’a corìo».
«Nò, nò. a l’ha tnulo. Ma cand ch’a l’é nassù Miclin-a e Giovanòt a l’han nen vorsù ch’as savèjssa an gir. As vërgognavo…».
«E com ch’as ciama la masnà?»
«I savrìa nen. A l’han pa ’ncora batzala»
«Miraco a l’é na cita … chissà!»
Una minuta a mesaneuit. Una ghërsa ’d cirighin cit, d’apress ëd cerighèt mes e mes e peui doi pianton bin piantà. Për ùltim don Meco e… coj doi lì. La Romin-a e ’l sò fagòt ch’a l’ha tacà a antoné ’d cant ch’a savìa mach chiel.
Don Meco a-j compagna fin-a a la capela dël presepio e a-j fà sistemé pròpi lì. Tra l’aso e ’l beu ’d cartapista. Spostand fin-a le veje e pressiose statue ’d Giusèp e Marìa.
Ant ël nòm dël Pare (col ch’a l’ha pa mnà ël pëttandon, ch’a sia bin intèis!)
Dël fieul (che sta lì anfagotà, an brass a cola totin-a).
E dlë Spìrit Sant (ch’a l’ha già fàit sò dover sofiand su la ciambrea butà ’nsema ant la neuit Santa a l’ha cujì tuti con n’afé stravis).
Amen.
E bon Natal.
Bele se ’l bambin a l’é na citin-a e as ciama Loren-a.

Patrizio Righero

(traduzione in lingua piemontese di Carlin Porta)